LONXE

LONXE

Lonxe da terra

a saudade mata,

lembranza que chama

na noite de espera.

Lonxe da cama

que berce foi natal

na lua cheia

de sonhos da alma

Lonxe da mai

que pariu na noite

cas estrelas brilar

en que naceu a nena

como cometa fugaz.

Lonxe no tempo,

nun día de san Lorenzo,

despertou con un berro

de natalidade .

Lonxe muy lonxe

o ceu brillou,

ca luz das pleyades

que marca deixou.

Lonxe muy lonxe

a nena medrou,

ca cara bonita

que a lua diseñou.

Lonxe,que lonxe

o mundo errou

no feitizo que a magouo

na vida que esclavizou.

Foi o amor

que a traicinou,

na morte e silenciou

todo o seu calor

Quedou sin a vida

que o santo formou,

morreu soliña na destrución

que a envidia formou.

Lonxe muy lonxe

como unha aparición,

cadeas de pranto e sumisión

que a vida ingrata deu en amor

Lonxe, lonxe de unha pasión

soñada na vida

da falsa ilusión

¡Non soñes menina

de noble nación,

así é Galiza

na noite meguiña

que en feitizos

é verdadeira tradición.

Es a queimada

que lumea no céu,

con o meigallo

de un fechado velo.

Es unha bruxa

que mora con desexo,

de a noite de un espello

na auga do caldeiro.

¡Vive menina

que iras o ceu,

ca magia do ferro

que labrou tua vida!.

¡Soña na noite

de o tempo eterno,

o teu soño será o silencio

dun tempo!

¡Lonxe de ti

os meigallos do inferno,

arderán nas brasas

de infiel xuramento!.

¡Lonxe que lonxe

é tempo de inverno,

onde morre sin remedio

o pobre enfermo

que busca a morte

como remedio!

Verin 3 septiembre 2019.

Antonia Rodríguez Ferreiro