Lo deseo por eso

 Посакувам

Го зачекорив во него,
придружниот строев чекор
да не ме одмине,
без бројки чекорев ненаситно.
Завивајќи од дишење,
потклекна коленото
од влечењето на нозете,
се почувствував понуден
да истраам.
Постелката од патот
изоден по години
се претвори во виор
од ветрови што ме понесуваат,
ја рушат тежината на телото,
што ја изделка патеката.
И по сѐ да не се падови,
ме престрои во брзина на старост.
Чедност, радост, младост...,
сѐ присвои, барањата,
сведочењата, добрината запусте,
се издвои и испи во тагата,
на каменот од проодност.
Затворајќи ја и последната врата
зад себе да не ја пробијам.
Не сум веќе поканет,
не ме запрашува зажилави
и не ме пречекува, си поигра. 

Lo deseo por eso

Me metí en ello,

Acompañando el paso escarpado

No me pases de largo,

sin números caminé insaciable.

Aullando respirar,

La rodilla sucumbió

de arrastrar tus pies,

Me sentí ofrecido

para perseverar.

El cartel de la carretera

Lo siento por años

convertido en un torbellino

de los vientos que me llevan,

demolen el peso del cuerpo,

Eso cortó la pista.

Y no ser bajones después de todo,

Me llevó a la velocidad de la vejez.

Honor, alegría, juventud...,

todo lo apropiado, los requisitos,

testimonios, la bondad es desolada,

Se destacó y bebió en sus penas,

Sobre la piedra del paso.

Cerrando la última puerta también

detrás de mí para no superarlo.

Ya no estoy invitado,

No me pidas la vida

Y no me da la bienvenida, jugó

Suzana Suzi Kristina Đoruševska