LONXE
Lonxe da terra
a saudade mata,
lembranza que chama
na noite de espera.
Lonxe da cama
que berce foi natal
na lua cheia
de sonhos da alma
Lonxe da mai
que pariu na noite
cas estrelas brilar
en que naceu a nena
como cometa fugaz.
Lonxe no tempo,
nun día de san Lorenzo,
despertou con un berro
de natalidade .
Lonxe muy lonxe
o ceu brillou,
ca luz das pleyades
que marca deixou.
Lonxe muy lonxe
a nena medrou,
ca cara bonita
que a lua diseñou.
Lonxe,que lonxe
o mundo errou
no feitizo que a magouo
na vida que esclavizou.
Foi o amor
que a traicinou,
na morte e silenciou
todo o seu calor
Quedou sin a vida
que o santo formou,
morreu soliña na destrución
que a envidia formou.
Lonxe muy lonxe
como unha aparición,
cadeas de pranto e sumisión
que a vida ingrata deu en amor
Lonxe, lonxe de unha pasión
soñada na vida
da falsa ilusión
¡Non soñes menina
de noble nación,
así é Galiza
na noite meguiña
que en feitizos
é verdadeira tradición.
Es a queimada
que lumea no céu,
con o meigallo
de un fechado velo.
Es unha bruxa
que mora con desexo,
de a noite de un espello
na auga do caldeiro.
¡Vive menina
que iras o ceu,
ca magia do ferro
que labrou tua vida!.
¡Soña na noite
de o tempo eterno,
o teu soño será o silencio
dun tempo!
¡Lonxe de ti
os meigallos do inferno,
arderán nas brasas
de infiel xuramento!.
¡Lonxe que lonxe
é tempo de inverno,
onde morre sin remedio
o pobre enfermo
que busca a morte
como remedio!
Verin 3 septiembre 2019.
Antonia Rodríguez Ferreiro
No hay comentarios:
Publicar un comentario